Нядаўна калегі-журналісты папрасілі мяне пракаментаваць стан сучаснай беларускай літаратуры. Пытанні былі, у тым ліку, пра тое, ці назіраецца ў Беларусі жорсткі падзел паміж масавай літаратурай і элітарнай. Пад масавай літаратурай мелася на ўвазе тая, што вывучаецца ў школах і універсітэтах, а пад элітарнай – тая, што выходзіць у выдавецтвах Логвінава і Вішнёва.
У Беларусі існуе сур’ёзная дыскрымінацыя пісьменнікаў незалежна ад мовы іх творчасці. Гэтая дыскрымінацыя прыводзіць да маргіналізацыі літаратараў як класу, да вымяшчэння таленавітых аўтараў у іншыя сферы дзейнасці, да іх творчай эміграцыі. Адна з вострых праяваў такой дыскрымінацыі – уціск на прыватныя выдавецтвы і кнігарні, яна мае месца акурат цяпер, і мы – і руска-, і беларускамоўныя пісьменнікі – аднолькава востра адчуваем гэты ўціск. Адзінае выйсце – кансалідавацца і дзейнічаць разам.
Война между русско- и белорусскоязычными писателями в Беларуси – пережиток 90-х. Сегодня все белоруские литераторы вне зависимости от языка творчества – собраты по несчастью, а не конкуренты.
Нядаўна абмяркоўвалі з сяброўкамі амерыканскую традыцыю, пра якую ў нас вядома тым, хто часта глядзіць галівудскія фільмы. Там – у іх – жаніх і нявеста перад вяселлем займаюцца кучай рознай лухты. Напрыклад, выбіраюць “сваю песню”. Кампазіцыю, якая выклікае ў іх агульныя ўспаміны, якая ім абодвум падабаецца. Пад гэтую “our song” яны ў выніку танчаць свой першы танец як маладажоны.
Калі мяне пытаюцца пра месца жанчыны ў літаратуры, я адразу думаю пра Джэйн Остэн.
Беларуская паэзія ніколі ўжо не будзе тым цэльным космасам, якім яна была ў другой палове ХХ стагоддзя. У пошуку гэтай цэльнасці нам наканавана вяртацца да паэзіі Рыгора Барадуліна